Een ongelooflijke reis van een patiënt
Hanne Staanum, woonachtig in Kopenhagen, is directeur van een aantal vooraanstaande sportscholen in de regio. Ze is een fanatiek atlete en begon als kind met hardlopen in competitieverband. Toen ze aan het eind van haar tienerjaren door een blessure moest stoppen met wedstrijden, richtte ze zich op de wielersport als een alternatieve manier om fit en gezond te blijven. Aan het eind van haar veertigste begon ze weer vaker hard te lopen en op haar vijftigste begon ze aan triatlons, waarmee ze de Europese kampioenschappen Ironman 70.3 won. In 2017, 51 jaar oud, kort voor haar deelname aan de wereldkampioenschappen 2017 Ironman 70.3, werd bij Hanne artrose in haar linkerknie geconstateerd. Hanne had zoveel pijn dat ze al meer dan drie jaar niet meer kon hardlopen. Ze probeerde tal van behandelingsmogelijkheden voordat ze in mei 2021 werd behandeld met Arthrosamid. U kunt hieronder een ongelooflijke reis van een patiënt lezen.
Mijn verhaal als atleet begon toen ik begon met hardlopen toen ik zeven jaar oud was. Ik was enkele jaren een middenafstandsloper, maar toen ik halverwege mijn tienerjaren kwam, kreeg ik problemen met mijn scheenbeen, waar ik een ontsteking had tussen het bot en de spier erachter, van onder de knie tot aan mijn voet. Ik heb dit probleem een paar jaar gehad en, hoewel ik verschillende behandelingen heb geprobeerd, was ik tegen de tijd dat ik 18 was, gestopt met regelmatig hardlopen. Natuurlijk had ik op die leeftijd andere interesses en rende ik gewoon wanneer ik kon. Ik probeerde enkele jaren andere sporten, zoals taekwondo, en toen kreeg ik kinderen. Ik heb altijd recreatief gelopen, maar ik dacht dat dat het was voor mij en mijn wedstrijden lopen. En toen, zo'n 13 jaar geleden, toen ik begin 40 was, ben ik gaan fietsen.
Aanvankelijk begon ik op een mountainbike te fietsen en in het begin had ik daar echt een hekel aan! Maar mijn toenmalige vriend hield erg van fietsen en het was voor ons een natuurlijke manier om tijd samen door te brengen. Ik train al sinds mijn jeugd, dus sporten gaat me als vanzelf af en ik ontdekte dat ik eigenlijk best goed was in fietsen! Dus ik begon mee te doen aan wedstrijden en deed het vrij goed. Toen ik eind veertig was en een paar jaar had gefietst, ben ik weer gaan hardlopen, maar ook toen kreeg ik al snel last van blessures.
Het begin van mijn pijn
Ik heb twee jaar last gehad van plantaire fasciitis. Mijn artsen konden me niet vertellen waarom ik het had, maar het was erg pijnlijk; ik had 's nachts pijn en kon vaak niet goed lopen als ik 's morgens voor het eerst opstond. De behandelingen die ik probeerde waren zinloos; ik probeerde plaatjesrijk plasma (PRP) maar dat leek niet veel verschil te maken, hoewel het moeilijk te zeggen was wat wel en wat niet werkte. Na een paar jaar liet ik aangepaste inlegzolen voor mijn schoenen maken en kon ik plotseling weer hardlopen, steeds langer en langer. Daarna, als ik een beetje pijn had na het hardlopen, behandelde ik mezelf met gerichte schokgolftherapie.
Toen ik 50 werd, besloot ik aan triatlons te beginnen. Ik nam zwemlessen om de borstcrawl te leren, want dat had ik nog nooit geleerd, en ik begon mee te doen aan plaatselijke en regionale wedstrijden. Werst waren dat alleen korteafstandswedstrijden, voordat ik overging op de olympische afstanden en daarna de halve afstanden. Ik heb nooit de volledige Iron Man afstanden gedaan omdat ik vreesde dat, met mijn oude hardloopblessures, die trainingscapaciteit gewoon te riskant voor mij zou zijn.
Het dieptepunt
De situatie kwam tot een uitbarsting nadat ik had deelgenomen aan de wereldkampioenschappen 2017 Ironman 70.3 in de VS. Ik had geprobeerd om daarvoor niet te veel of te lang te lopen en ik had mijn training afgezwakt. Ik gebruikte ook sterke doses ibuprofen om de pijn in de aanloop naar de wedstrijden te verlichten, maar het was nog steeds vrij ernstig. Ik herinner me dat ik tijdens de wereldkampioenschappen in een hotel verbleef en dat ik ijs moest gaan kopen dat ik op mijn knie bond in een poging mijn knie af te koelen en de pijn te verlichten... Ik had zoveel pijn en ik wist toen dat ik echt niet door moest gaan. Ongeveer zes maanden voor de wereldkampioenschappen was al knieartrose bij mij vastgesteld, maar op dat moment was mijn toestand nog niet al te ernstig. Ik had een behandeling gehad, enkele injecties met cortison in mijn knie. Ik liep bij een reumatoloog die zelf triatleet was geweest en we bespraken het vooruitzicht dat ik zou stoppen met wedstrijdlopen, maar ik wilde doorgaan tot ik niet meer kon.
Toen ik van de wereldkampioenschappen thuiskwam, heb ik, ondanks dat ik last had van mijn knie, twee of drie trailwedstrijden gelopen. Achteraf gezien had ik dat niet moeten doen, want daarna was het gedaan met mijn knie. Het deed pijn om de trap op en af te gaan of om een stuk te lopen, ongeacht de afstand. Het was niet goed, mijn knie was ernstig gezwollen met oedeem in het bot. Ik wist dat ik met mensen moest spreken die meer wisten over wat ik doormaakte.
Ik vond een andere Deense atleet, een voormalig skiloper die in Frankrijk woonde, die een behandeling had gehad die Lipogems heette. Dit is een stamceltherapie waarbij vetcellen uit delen van het lichaam worden geoogst en vervolgens in de knie worden geïnjecteerd. Omdat het hier in Denemarken niet beschikbaar was, ben ik naar Polen gegaan om zelf deze behandeling te ondergaan. Ze namen vetcellen uit mijn dijen en injecteerden die in mijn knie - maar ik ondervond geen enkel effect. Mijn specialist stelde toen voor dat ik opnieuw PRP zou proberen om te zien of dat me een boost zou geven, maar ik was er niet enthousiast over omdat ik slechts minimale verlichting had ervaren toen ik het eerder had geprobeerd voor mijn plantaire fasciitis.
Niets hielp me. Alle behandelingen die ik tot dan toe had geprobeerd, hadden me slechts symptomatische pijnverlichting op korte termijn gegeven. Ik had injecties met steroïden geprobeerd en die gaven gedurende twee weken tot een maand enige verlichting van de pijn, toen ik merkte dat ik weer normaal kon lopen, maar het effect was niet blijvend. De specialist die de behandeling in Polen had aanbevolen, had mijn knie al een tweede keer bekeken en een operatie als optie afgewezen omdat mijn linkerknie nu te erg beschadigd was. We hadden ook gesproken over een kunstknie, wat ik een tijdje heb overwogen, maar hij en ik vonden het te vroeg in mijn prognose en te riskant; ik weet dat sommige mensen kunnen hardlopen met een kunstknie, maar ik vond het niet de moeite waard om dat risico te nemen. Als gediplomeerd verpleegkundige ben ik van mening dat er altijd een kans is op meer problemen als het om een operatie gaat.
Iedereen met wie ik in Denemarken sprak, zei dat ze me niets meer konden bieden. Daarna heb ik de hoop opgegeven om een behandeling te vinden. Ik was er vrij zeker van dat ik iets in mijn knie nodig had om de pijn weg te nemen, en ik probeerde een oplossing te vinden en het lukte gewoon niet.
Op dat moment liep ik helemaal niet meer hard en daarna moest ik drie maanden stoppen met fietsen toen ik een Bakercyste kreeg aan de achterkant van mijn knie, waardoor mijn knie ongelooflijk gezwollen en geïrriteerd raakte. Ik mocht dus helemaal niet trainen en dat was een grote tegenslag voor me.
Het was eigenlijk verwoestend.
Het was eigenlijk verwoestend...Mijn identiteit is voor een groot deel verbonden met mijn sport en het heeft lang geduurd voor ik ermee kon leven dat ik niet meer kon doen wat ik zo graag deed.
Mijn identiteit is voor een groot deel verbonden met mijn sport en het heeft lang geduurd voor ik ermee kon leven dat ik niet meer kon doen wat ik zo graag deed. Het beïnvloedde mijn relatie en ook mijn werk; ik had een geweldige carrière gehad met een uitdagende en stressvolle baan in de gemeenschap en ik had deze opgegeven. Ik was van baan veranderd om meer tijd te kunnen besteden aan twee keer per dag trainen voor de wereldkampioenschappen, en nu kon ik dat niet meer doen. Ik begon ook actief dingen te vermijden waarvan ik wist dat ze mijn knie pijn zouden doen. Ik leerde om mijn gedrag aan te passen.
Arthrosamid® ontdekken
En toen vertelde een kennis me over Contura en legde uit dat het bedrijf op het punt stond een behandeling te introduceren die mij zou kunnen helpen. Dus begon ik Contura te onderzoeken en online te volgen, zodat ik op de hoogte zou zijn zodra het product op de markt kwam. Ik ontdekte dat een van de artsen die mij eerder had behandeld betrokken was bij de onderzoeken naar Arthrosamid, dus nam ik contact met hem op om te zien of het de moeite waard was om het te proberen. Hij had Arthrosamid® bij zichzelf uitgeprobeerd en kon nu, met dezelfde symptomen als ik, één of twee keer per week 5 tot 10 km hardlopen, dus hij vond het zeker de moeite waard dat ik het probeerde. Hij legde uit hoe Arthrosamid werkte en gaf me de geruststelling die ik nodig had dat het de moeite waard was om als behandelingsoptie te onderzoeken. Ik ben er toen in geslaagd om in contact te komen met een sleutelfiguur binnen Contura, die mij zeer goed heeft geïnformeerd. Twee weken na mijn gesprek met deze persoon, op 25 mei 2021, kreeg ik mijn injectie.
Direct na de behandeling was mijn knie helemaal niet gezwollen, maar ik kon zeker iets ‘extra’ voelen in mijn kniegewricht en het voelde een beetje gespannen aan, maar ik had geen pijn. Mijn arts zei dat ik na een paar dagen tot een week na de injectie kon gaan hardlopen, maar ik heb eigenlijk bijna een maand gewacht voordat ik mijn eerste rondje ging hardlopen. Ik was een beetje zenuwachtig om het uit te testen! Ik begon gewoon de trap af te lopen en op 21 juni deed ik mijn eerste korte rondje over de stoep van het gebouw waar ik woon. Ik denk dat ik die eerste keer maar 600 m gerend heb, en dat gecombineerd met een beetje lopen, een beetje meer rennen, en dan weer lopen... Mijn benen voelden een beetje stijf aan omdat ik bang was om te veel gewicht op mijn knie te zetten en ik was bang dat de pijn zou komen opzetten. En dat was ook zo, maar het was niet ondraaglijk en ik kon voor het eerst in jaren weer hardlopen, zij het langzaam en voor korte afstanden.
...en ik kon voor het eerst in jaren weer hardlopen, zij het langzaam en voor korte afstanden... Drie maanden later had ik helemaal geen pijn meer als ik vlak of op asfalt liep.
Na die eerste loop was ik nog een beetje aarzelend, maar ik voelde dat ik een goede start had gemaakt; ik kon een paar minuten rennen en had daarna geen pijn. Een paar dagen later probeerde ik het opnieuw en het voelde oké, dus deed ik twee dagen later hetzelfde en ook toen voelde het oké. Langzamerhand voelde ik me zekerder van mijn kunnen en begon ik langere afstanden te lopen en ging ik weer naar buiten om in het bos te rennen. Een paar weken na die eerste loop, begon ik wat te versnellen en wat langer te hardlopen. Drie maanden later had ik helemaal geen pijn meer als ik vlak liep of op asfalt.
Daarna ging ik op fietsvakantie, terug naar Morzine dat erg heuvelachtig is! Hier merkte ik dat, terwijl ik de vorige zomer tijdens en na diezelfde lange, steile ritten pijn en zwelling in mijn knie had gehad, ik daar nu helemaal geen last van had.
Na bijna vier maanden behandeling met Arthrosamid® ben ik nu weliswaar nog niet helemaal vrij van pijn, maar de pijn is in niets meer zoals voorheen. Als ik in het bos ren of op een onstabiele ondergrond, waar ik misschien over een gat of een tak of zo moet springen, dan voel ik soms een steek in mijn knie, maar dat is draaglijk en het herinnert me er alleen maar aan dat ik voorzichtig moet zijn!
Het is moeilijk uit te leggen wat ik vind van Arthrosamid® en het effect dat het op me heeft gehad. Toen ik aan de behandeling begon, hoopte ik natuurlijk dat het zou werken, maar mijn verwachtingen waren erg laag na alles wat ik eerder had geprobeerd. Het voelde als mijn laatste kans. Maar nu ben ik heel blij, want na een onderbreking van drieënhalf jaar kan ik weer hardlopen en ik hou van hardlopen en dan vooral in het bos! Hoewel fietsen heel leuk is en je langere afstanden aflegt en meer ziet, is het niet hetzelfde als hardlopen in het bos. Het is een heel speciaal gevoel; de flow in je lichaam, de geuren en de geluiden om je heen... Het is gewoon geweldig.
Het is moeilijk uit te leggen hoe ik me voel over Arthrosamid® en het effect dat het op me heeft gehad... nu ben ik heel blij, want na een onderbreking van drieënhalf jaar kan ik weer hardlopen en ik hou van hardlopen en dan vooral in het bos!
Kunnen trainen is ook heel belangrijk voor mijn geestelijke gezondheid, ik heb graag het gevoel dat mijn lichaam kan presteren en Arthrosamid® heeft me dat teruggegeven. Vóór de behandeling kon ik door de pijn die ik had bij het hardlopen niet eens een bus halen. Toen ik met de behandeling begon, zei ik dat ik al blij zou zijn als ik twee keer per week 5 km zou kunnen hardlopen. Ik heb het de afgelopen vier maanden rustig aan gedaan, maar ik heb dat doel nu bereikt.
Gezien mijn achtergrond als verpleegkundige zie ik Arthrosamid® als een alternatief voor een knieoperatie - je kunt de operatie voor de patiënt verder uitstellen, als hij of zij al geopereerd moet worden. Dat is een groot pluspunt voor de gezondheidssector. Nog belangrijker is dat patiënten zoals ik hun kwaliteit van leven niet hoeven te verminderen en niet hoeven af te zien van alle dingen die ze graag doen terwijl ze wachten op een operatie. Ik zie werkelijk geen enkele reden om te aarzelen met een behandeling met Arthrosamid®.
